na een verzoening met een schrijver leg ik het weg, er is weer iemands
hart gebroken, er zijn holtes uitgegraven
op een moment van geluk, er zijn skeletten in elkaar gezet,
keien gezocht en gemetseld en alles is neergehaald
om mij iets te laten voelen, het einde van dit verhaal is de omlijning
van een zee

er kruipen tientallen salamanders over de radiator links van mij, over het
dunne metaal, over mijn bedrand, over mijn lijf, dan weer terug naar de
warmte, door de scheuren in de muur
ze laten soms een ledemaat achter, een pootje, een staart,
een spoor van restanten, je huidschilfers, stof,
een pasfoto van je moeder net na je geboorte,
het geluk is te zien in haar ingevallen wangen, een
onomkeerbaar schuldgevoel komt later

het personage heeft nooit geleefd ze weet niet wat liefdesverdriet is laat
het gaan, zegt iemand waar ik te veel van hou en die ik nooit meer wil
spreken, laat me in bed voor een paar seconden wegkwijnen, laat me
plaatsvervangend rouwen
ik geef je warme kleren, ik zet je muts op je hoofd, ik wil je zien
vertrekken, als je de gang doorloopt ben ik je verschrikkelijk aan het
missen, ik gooi je jaren-zeventig-kopjes en -vazen in de wasmachine
en zet het programma op centrifugeren,
ik wil horen hoe dit afscheid klinkt en schoon wordt

net nog had je me zien kotsen in een ruimte vol bezwete mensen, ik had
je graag zien dansen: je bleef stilstaan,
je kijkt hoe ik bewegend ten onder ga, wijst naar me, richt je vinger eens
naar jezelf, steek ‘m als een dolk in je borst

kijk kijk kijk
er vaart een vrachtschip voorbij, traag
ik kan sneller lopen dan al deze bergen, miljoenen zandkorrels en daar
lig je, bedolven, en ik laat je meeliften, wegkwijnen, duizenden pootjes in
alle holtes, totaal omvat