DIG Beeld & Poëzie

DIG poëzie
nieuw leven baarmoeder en nostalgie
nieuw leven baarmoeder
vandaag ben ik een ongrond,
en awkward, om te dragen,
in mijn herinnerbeelden, ook
een zoon van mijn moeder, moe,
voor mijn moeder onhandig om te dragen,
een log, lomp lot, mijn moeder is er
als een veld voor haar baarmoeder,
die in haar ijsbeert
die al haar organen bezocht heeft
als hypochondrie
de ijzervreter die in haar rondraast
en ontsnapt is, via de keel
mijn moeder en zoon
met haar something aan de hand
in de dorpskern van wijk
op weg naar de reiswinkel
die we omwille
van mijn (zoons) reisgidsobsessie
(die mij als de lucht lijkt te omvatten)
willen bezoeken
we zitten bij ellen aan ellens bureau
we roken met ellen samen sigaretten
heel de d-reizen staat blauw van de rook
ik krijg het benauwd zoals vaak en moeder heeft het
raam voor me geopend
door ellen te vragen of het raam open mag
ik krijg reisgidsen mee naar huis
ik ben een ongrond, ik ben hier half,
maar ik houd van de toekomst
we stappen in moeders rode renault 5
hier is het veilig, op ons schijnt de zon
de deursloten zijn ingekapseld in leer,
de tralies op de ramen
lijken raamkozijnen
de tuin is een onzichtbare muur
Beeld door Paul Richer (Franse arts en kunstenaar) uit de publicatie getiteld: Gonflement du cou chez un hysterique (1889). Opgenomen in het Creative Commons-archief, met de kop: ‘Is your womb wandering?’
nostalgie
weet je nog die motorisch gestoorde
mannen van ondergemiddelde intelligentie
gedrieën in de rookblauwe boerderij
aan de rim van een bos (de bomen
bovengronds gesperde takken
van één ondergrondse eik)
we omarmden eenieder
en de nachtbrassingaal was eeuwig
de zomer duurde er twee weken langer
en je had als je iets zei gewoon gelijk
ook over ruud (makkelijk, die
knatser zat in zijn eentje te drinken)
je had gelijk als je iets zei over ruud
want ruud is ruud
dat ruud zich misdraagt,
is des ruuds
kan je op varen
aan de horizon scheen onuitblusselijk de zon
de eenvoudige zon
ruud de dorpsgek
die zo kon huilen als er geen bier meer over was
voelde dat ook
op zijn huid
maar nu zijn er mensen
die zich zoals ruud
ook ging doen op den duur
organiseren
in anonieme bewegingen
en nu klopt het niet meer
wat we heel zeker zeggen
steeds willen zeggen
alsof het waar is omdat het waar is
wat ik wil zeggen
dat wat ik niet meer mag zeggen
van een heel kleine groep
een heel kleine groep
sylvana simons
is in haar eentje een heel kleine groep

DIG verhaal
White Musk
Vacature
DIG zoekt een nieuwe webredacteur!
DIG Beeld & Poëzie
panty’s voor daisy / weckseizoen
DIG poëzie
OEFENINGEN IN ZIJN
DIG verhaal
Herrie in het Besiendershuis
DIG poëzie
IK WIL NIET DAT HET LONKT
DIG poëzie
Waterdicht waren wij
DIG poëzie
nieuw leven baarmoeder en nostalgie
DIG verhaal
Forelletje

DIG poëzie
gelegenheidsgedichten
DIG poëzie