Redactioneel

Op een plein legt een zandvlakte zich te rusten
Ik ben opgegroeid in Friesland en daar hebben we maar één wolkenkrabber en voor dat gebouw ben ik al mijn hele leven bang.
De Achmeatoren (want zo heet de Friese wolkenkrabber) is geen mooie toren. Het is een zwart, kaarsrecht blok, veel hoger dan de rest van Leeuwarden en in de top van dat blok zijn vier rode lichtbanen aangelegd om te voorkomen dat de straaljagers van de iets verderop gelegen militaire vliegbasis zich er niet tegen te pletter vliegen. De natuurstenen platen van aan de gevel zitten niet goed vast, waardoor bij zware storm de toren voorbijgangers bombardeert (dit is echt waar!) en de lift was bij oplevering zo snel dat de werknemers van Achmea misselijk werden en verstopte oren kregen. Pas na een jaar is de snelheid aangepast.
Achter de raampjes van de Achmeatoren zitten de hele dag mensen te werken. Dat kan je niet zien, want de ramen zijn spiegels en de blauwe lucht wordt door ze teruggekaatst. In het gedicht ‘Howl’ schreef Allen Ginsberg de zin ‘Moloch whose eyes are a thousand blind windows’ en ik snap niet dat de Stichting Straatpoëzie Leeuwarden zich nooit heeft beijverd om deze zin op de wolkenkrabber gedrukt te krijgen.
O, hoe gelukkig zou ik zijn als op een ochtend de Achmeatoren plat op de grond zou liggen. Hij is niet met een bons omgevallen, hij heeft geen huis of mens geraakt, hij is er gewoon bij gaan liggen, aan de rand van Leeuwarden en hij steekt 115 meter het groene weiland in. Tien koeien en twee hazen staan er naar te kijken. De werknemers proberen nog even bij de hoofdingang naar binnen te klimmen, maar als ze zien dat de lift niet meer werkt, dat stopcontacten zich opeens meters hoog in de lucht bevinden, dat bureaustoelen en kopieerapparaten en verzekeringsdossiers en vaste telefoons in een hoop op de grond liggen tegen dat wat vroeger de zijwand was, houden ze daar mee op. Ze staan met hun handen in hun zakken en hun nette schoenen in de modder in het weiland. Ze zijn vrij, maar ze kijken beteuterd. Het begint te regenen. De droogkloot van het kantoor haalt zijn neus op en zegt: ‘Nou, dit is ook niet bepaald efficiënt.’

DIG Geluid & Poëzie
The City of the Future
DIG Beeld & Poëzie
een stad van lucht
DIG video
Utopia BCN
DIG Beeld & Poëzie
Zaventem / Machelen / Viaduct van Vilvoorde

DIG verhaal
Onderweg
DIG Spoken Word
Babylon, voorgeprogrammeerd door stadsnomaden
DIG poëzie
Beiroet 1982
DIG essay
Herinner me eraan niet te vergeten
DIG beeld
Shaddeh
DIG poëzie
Jenin
De dalende stad
Van een park een mensenleven
Beeld
Dat ondergrond de basis
Come Down City
Op een plein legt een zandvlakte zich te rusten
Op een rotonde
Fladderende aardplaten
Wilde ganzen
Een zwerm
Vliegtuigen
Komma’s en punten
En op een nacht vonden we de beschilderde koe
Een stad reconstrueren
