onder de graszoden naast mijn tweede basisschool
ligt een tijdcapsule die ik begroef met de vriendin
die de andere helft van een zilveren hartje
om haar nek droeg

in dat kistje zitten verkreukelde liefdesbriefjes, onze slijpers
de belofte elkaar niet te vergeten
het antwoord op de vraag met wie
wij onszelf later samen zagen: een jongen met een stropdas

kan ik er nog bij
of hebben we niet diep genoeg gegraven
stond de meester uit het raam te kijken
om minuten nadat wij naar huis gingen
onze geheimen op een tafel uit te stallen

eigenlijk wilde ik iemand
met net zulke zonsondergangachtige haren

er was een landhuis met een lange lange tafel in de tuin
en kaarsen en gedroogde oud roze gekleurde orchideeën
op de facebookpagina van mijn oude hartsvriendin
haar bruidegom had geen stropdas

ik krijg een melding van de datingapp
die staat ingesteld op meisjes met handleidingen
‘als we door jouw swipe matchen, start jij het gesprek’

meisjes met beloftes knapper te zijn in het echt en
‘to treat you like kanye treats kanye’
meisjes met een hekel aan bontkraagjes, nek/heup/okseltasjes
en fluorescerende nagellak

‘er zijn geen profielen meer in je omgeving
breid je zoekvoorkeuren uit’