Met An Asian Ghost Story (2023) introduceert Bo Wang een maatschappijkritisch spookverhaal dat zich afspeelt in de roerige jaren zestig in Hongkong. De voice-over blijkt halverwege de stem van een geest te zijn. Verschillende verhalen wekken de indruk dat pruiken van vrouwenhaar geesten met zich meedragen van degenen van wie het haar afkomstig is. Omdat er een Amerikaanse boycot van kracht is op communistisch haar, zitten veel Aziatische geesten klem in Hongkong. Ze worden gezien op straat, als vrouwelijke gedaantes zonder gezicht maar met lang haar. Ze dragen liedjes en beelden met zich mee die ze eens kenden, zodat vrouwen die hun haar dragen als pruik, boodschappen doorkrijgen uit andermans verleden. De verteller beseft aan het slot dat ze niet alleen een geest is maar ook een product. ‘Producten worden altijd getransformeerd om hun verleden te maskeren,’ zegt ze, waarna een vrouw met een pruik die haar gezicht volkomen bedekt, een karaokelied begint te zingen. Het is aannemelijk dat het de geest zelf is, maar omdat niets in deze film vanzelfsprekend is, blijft het onduidelijk wie het liefdeslied ten gehore brengt, dat in de context van de film een diepere gelaagdheid krijgt en een ruimte opent voorbij het onderscheid dat doorgaans wordt gemaakt tussen feit en fictie, leven en dood.