bel je moeder
ze neemt direct op en zegt, je neemt varkensspek!!!
je zegt, niet vandaag
ze zegt, je neemt
je neemt het, je neemt varkensspek

je belt je vader in het land der doden en hij doet er even over

je neemt varkensspek dat bak je uit dat vloeibare vet dat eraf komt laat je stollen als een bloem in maanlicht het residu zijn te eren varkensgeesten
jij dichteres, zeg je.
dat wordt vermengd met stroop
stroopvet is het tonicum der arbeiders dat gebruik je op brood je werkt zonder moderne werktuigen negen uur per dag dat is pure brandstof dat stroopvet je neemt varkensspek

                                                                                                                               ik weet niet wat te zeggen…

je slacht jaarlijks een varken men beseft niet hoe groot een dier een varken is.
je smokkelt boter voor statushouders.
je bakt het spek uit tot reuzel kookt voor de hele week / mensen die televisiekijken.
je smokkelt varkens. runderen. werkt.
je eet buikspek op bruinbrood. natte washand op het voorhoofd aan het einde van de werkdag. dat erf je ook. het is brandstof essentieel als bliksardien en niervet dat de keuken aan het stinken brengt en lyriek.

eet het uitgebakken vel als kroepoek.
uitgebakken snoepgoed.
zuig op de vorige dag als op een maggiblokje.

je bent verwend. drinkt hete boter als ontbijt. laat slijmerige schaduw in de ijskast stollen: daar beneden op een botervloot zwemmen gezichten. je eet pure suikerstroop op tulpenblad omdat je decadent bent. klatergoud over de bol gedropen. je kookt het liefst met maisolie. je kookt vijf generaties wormen op en voert ze aan het varken dat wacht.

je hangt vijf haken naast de keukendeur, hangt ze in de gang, de gedichten. als film.

als een filmmaker plaats je naakte vrouwen tussen aan haken hangende karkassen en ik dacht ik ben een communist ik moet dit mooi vinden ja ik schrijf al jaren over karkassen. helaas heb ik de systematiek van rijen, de systematiek van smokkelaars het gedicht in gemanifesteerd net zoals de maanlichtbloem en binnenkort ook de kalfsleren bank en zweep.

het tonicum der hoofdwerkers, zeg ik. geef me vuur ajb! en ik rook de karkassen het gedicht uit en de wespenzwerm het bruincafé in ik lok het tweede gedicht met brandende koffie. je had haken in de gang hangen waaraan enjambementen hingen te drogen. door het gebruik van slecht geslepen messen bij het creëren van afbrekingen tuimelden strofes klunzig de kelder in.

de stem van god

hij zegt dat ik ongezouten boter moet kopen om aan mijn voorouders te bewijzen dat ik de cirkel heb doorbroken.
mijn beroep bestaat immers uit hoofdwerk en ik ga slordig om met vet waarmee ik probeer te zeggen –
weet één ding, zegt mijn uiteindelijke vader in zijn dodentelefoon, op een dag zul je wel begrijpen –
ik zeg, ik doe hoofdwerk, pa, ik begrijp juist helemaal niks
je hebt duizenden monden met je zout gelul geopend en nu wordt er gebabbeld over rotzooi
waarmee ga je die duizenden monden weer snoeren en vooral ook wanneer?

ik zeg, je neemt varkensspek dat bak je langzaam uit dat vet dat eraf komt laat je stollen als een bloem in het maanlicht wie wil er nou geen bloem?
ik zeg, een overschot aan hete boter wie wil er nou geen standbeeld van zijn eigen schreeuw?

je zegt dat je moet huilen van gaargekookt vlees.
de zoete atmosfeer van dierenboter, zeg ik.
de stem van god, zegt hij.
de stem van god, zeg ik, zegt me dat ik met plezier kraaienpoten de weg op moet gooien.
bon. mijn slagersvader in het land der doden met zijn dodentelefoon in zijn dodenhand vraagt

waarom jij de levende verteller dan zo sloom gooit.

Tonicum der landarbeiders