Toen Holland zich had overgegeven
en ik je van tranen kletslekkere wang
een zuigende afscheidszoen gaf
(Tot zo lang? Ja tot zo lang)
sneed ik het eerste deel van mijn leven
daarmee leegbloedend af.

Dus even maar
uit elkaar
voor zeven jaar
en ik halfgaar
naar de evenaar

en zo voort
zoals het hoort
bij dat soort
van dubbelmoord

Want wat was er daarna gebeurd?
Toen wist ik niet wat ik deed
maar ik werd, zoals ik nu weet,
door wonderen voortgesleurd.

1) Dat er werkelijk een taxi kwam
Waarheen meneer, nou naar het westen
lijkt mij het beste,
en hoe dapper hij mij meenam

2) via Gouda
en al had ik nooit iets gezegd
of zelfs over vluchten gedacht
hoe mijn moeder mijn paspoort
en geld had klaargelegd,

3) Hoe midden in de nacht
aan het eind van mijn lopen
het kluitje mannen aan de pier
alsof het op mij had gewacht
het zeilschip Emma zou kopen.

4) En nummer vier:
hoe in het stralend weer
die trawler naderde
ons oppikte en
in pikdonkere storm
naar Harwich bracht.

5) Hoe je vader mij kort daarna
bij zich wist te halen
en haast alles moest betalen
in dat heerlijke Indonesia,

6) Hoe die brandbom in Osaka
als een zware kaars neersloeg tegen
de vloer waar ik had gelegen
als ik niet juist al een dag
of vier doodziek ergens anders lag

7) En hoe MacAllister mijn leven
redde door mij weg te rukken
van een muur waar heel even
later die hefboom aan stukken sloeg

8) En hoe wij na die zeven jaar

maar nu is het net
of ik voor een doel was gered,
of ik terugdenk aan
mijn eerstvolgend bestaan

and of my next birth
and the shriek I gave
with my new first glance

of the same sick earth
I had failed to save
when I had the chance.