Poëzie

Gedichten

Marc Tritsmans

Drukval
mijn moeder wil niet meer
ze wil zichzelf niet meer
ze wil de dag niet meer
beginnen maar eindigen

evenmin en daar tussenin
is er enkel tegenzin
om te ademen te kijken
te praten te blijven

het gebeurde op een dag
er was die plotse drukval
door een windvlaag klapte
een deur dicht en daar

achter zit sindsdien haar
leven: door het kleine raampje
kan je zien hoe het was en
het roept ook nog zwakjes

maar zij hoort het niet

Inzicht
het komt soms na uren van paniekerig
banjeren door een al te donker bos:
de zonnige open plek met boomstammen
waarop vlinders en van waar onverwacht
zichtbaar het dorp een eind verderop

je kan het natuurlijk met voorzichtige
pasjes en berekening trachten te naderen
zoals de duiker die weet dat hij het lokkende
daglicht enkel veilig zal bereiken als hij zich
aan het strak opgelegde schema houdt

maar meestal explodeert het als een bermbom
langs een van die kronkelige paden in je hoofd
is er angstig geroep en gegil maar op het eerste
zicht geen schade behalve dat je hersenpan
blijkt te zijn opengeklapt: één ogenblik staat

de hele wereld bij je binnen en snap je de plot

Marc Tritsmans (1959) werkt als milieuambtenaar bij een gemeentebestuur. Als dichter debuteerde hij in 1992 met De wetten van de zwaartekracht. Daarna volgden de bundels Onder bomen (1994), Oog van de tijd *(1997), *Van aarde (1999), Sterk water (2000), Kritische massa (2002) en Warmteleer (2004). In 2005 verscheen een verzameling met Engelse vertalingen van zijn gedichten door James Brockway. Op dit moment is de dichtbundel Man in het landschap in voorbereiding.

Meer van deze auteur

Uit:

Nummer 7/2011

Lees verder