Horizon

Wanneer ik langs de kade kijk
zie ik een nacht de stad in trekken
als de langgerekte sloep die dekking
zoekt in een ondiepe rivier. De Amstel

schittert en wordt dof in mijn geheugen
terwijl het water klotst tegen de kaderand.
Wat vervoert zij anders dan het diepste
gruis het meest verstikkende verleden

zo dicht opeengepakt dat er loepzuivere
momenten uit ontstaan. Geluk op zomaar
een dag. Wanneer het grijs wordt

en haast licht hapert aan de horizon
een naam een stad de oeverloze tijd.

Maria Barnas (1973) is dichter en beeldend kunstenaar. Haar meest recente dichtbundel is Diamant zonder r.

Meer van deze auteur

Redactioneel

Het zwarte gat en de falende mens

Redactie

Poëzie

In het midden van de nacht

Nachoem M. Wijnberg

Poëzie

Wat is het dat dit denken zo aantrekkelijk maakt?

Jan Baeke

Creatief met ruimte en tijd

Vincent Icke

Sterevolutie en de vorming van zwarte gaten

Ed P.J. van den Heuvel

Een Kepler

Jan-Willem Anker

Poëzie

Gedicht

Annemieke Gerrist

Het bekende en onbekende in ons heelal

John Archibald Wheeler

Poëzie

Late dienst

Anne Vegter

Zwarte gaten werden geboren

Jeroen van Dongen

De kinderen van de Boogschutter

Simon Portegies Zwart

Waarnemen van zwarte gaten

Michiel van der Klis

Poëzie

Zwart gat

Fred Portegies Zwart

Het geheimschrift op de horizon

Herman Verlinde

De zwaartekracht van paradigma’s

Sebastian de Haro

Zwarte gaten, de informatieparadox en het holografische universum

Gerard 't Hooft

Beeld

Black holes have no hair

Voebe Gruyter

Poëzie

Gedicht

Mustafa Stitou

Poëzie

Vergeef me

Rogi Wieg

Poëzie

Traag verdwenen zwarte bloemenvelden

Rogi Wieg

Poëzie

Beste Sebastian,

Leo Vroman