a blind ember and a sighted ember

misschien, merkt H. op, zijn westerse kunstenaars vaak met licht bezig omdat het licht hier steeds verandert, en zijn er daarom niet de vele ramen en ruiten waardoor het licht breekt en binnentreedt en door het water bewegende vlekken op de wanden werpt, daar kijken we onbewust naar, het leidt mijn aandacht af of is aan de randen van mijn waarneming, als een knappend vuurtje

nu regent het, nu straalt de zon – zo onstuimig! zonder ophouden wisselen in de zon waaiende banieren en bewolking elkaar af

in het project had de kunstenaar een boek gemaakt met voorop de titel in letters gedrukt en de tekst binnenin in braille. als het boek geopend wordt door een ziende bezoeker, die verwacht de tekst te kunnen lezen maar slechts pagina’s in braille aantreft, zal zij aannemen dat het gaat over wat de titel aangeeft, zij baseert zich louter op de titel en beseft amper het gebrek aan informatie, terwijl een blinde bezoeker die de inhoud in braille kan lezen zich niet bewust zal zijn van de misleidende titel en niet zal beseffen dat de ziende bezoeker een geheel andere indruk heeft

ember: gloeiend stukje kool of hout; in meervoud sintels, gloeiende as, smeulend vuur.

a blind ember and a sighted ember is een mislezing van iets wat ik oppikte uit een beschrijving van het werk van X. mij deed denk ik het vreemde ‘a sighted member of the audience’ haken en omdat ik met vuur bezig was en tegelijk liever bij membraan bleef dan bij membership wiste ik de ‘m’ wat deze mutatie opleverde

waarom kunstenaars ‘mensen van de kunst van het rood en groen’ werden genoemd?
omdat het groene plantenleven antwoordt naar het licht en haar brandstof is

de wind is gaan liggen en rimpelt nog slechts het water
bladeren, kleine takken warrelen, ze omhelzen een laatste keer
de innige takken en de eeuwige boomstam
ze omhelzen haar met een haag van licht

De regel baseert zich op geschiedenis

zij ademen en mediteren alvorens te schrijven of schilderen

het teken voor mediteren bestaat uit spreken en groen, groen bestaat weer uit het teken voor produceren of groeien boven het teken voor rood – hetgeen een levendig pictogram vormt voor de beschrijving van het proces van groeien als ‘branden van leven’ en de schilders en schrijvers die mediteren als ‘vragen naar het vuur van het leven’

ember days: terugkerende dagen van bidden en vasten in elk seizoen, in elk deel van het lichaam, ze zijn niet ongebreideld, ze worden pas leden van een groep als er een probleem is, het groeperen is als het ware antwoorden op een roep. volgens D. is een publiek geen groep maar zij kan het worden als iets ze verbindt

Daar komt de bias aan

Voelen omdat je niet kunt zien

in een bos wend ik me tot de bomen. in een groep wend ik me tot de mensen. in een beeldenstorm tot beelden, tot informatie – we alight them with life. ze leggen een gloeiend kooltje waar de pijn het sterkst is en laten dat gloeiend liggen totdat het door de huid zelf wegspringt. dat is de remedie van de Samen

wat opent verbergt ook. de letters beschermen het woord, het oog is een rijpaard. ik versta karikature voor character, upperbed verbergt alfabet, choreography calligraphy. 
K. zegt dat de sonatas en interludes van Cage meditaties zijn die de oppervlakte stil maken zodat het innerlijk op kan bloeien

Ik kijk zelf wel

als Elchi de instrumenten draagt, sommigen noemen ze oorsieraad, schermt ze haar blikveld af en kan haar blik kracht verzamelen. ze schrijft, als je verblind bent word je deel van de machine, in plaats van lezen worden de letters uitgewist. als de bezoekers hetzelfde zien voelt dit niet als verliezen maar als winst. onwetendheid werkt door het publiek als een membraan, niet een trommel. zij wil met de geest zien in plaats van met de ogen. alle rietpijpen fluiten. pan is muziek maar ook paniek

my cloud embroidered banners flapped on the wind ‘de paarden rekken hun hoofden uit verlangen naar hun oude huis en weigeren door te gaan. mijn hart raakt zwaar na onze vlucht tussen de met wolken geborduurde banieren en drakenvleugels’

onderweg naar B. bij het centraal station kom ik mensen in drie- en viertallen tegen met mutsen op en bontkragen, het licht is droog en fel, ze dragen zonnebril en pikhouweel in deze hoogvlakte van de stad. nu ben ik terug en begin te lezen in Iter Lapponicum van Linnaeus. L. hij beschrijft wel zijn kleding en de omgeving waar hij doorheen reist maar niet zijn paard, het is of het paard niet bestaat, hij heeft geen oogkleppen nodig. er komt een kleine vrachtwagen voorbij van de Blinde wasserij, helemaal uit Heerenveen

Heb ik dit allemaal nodig?

Je moet het kunnen voelen