*

De dalende stad

Ik wil nadenken over een stad die haar best doet om zo onhandig en lief mogelijk te zijn, behalve in die gebieden van de stad waar onhandig zijn gevaarlijk wordt (bijvoorbeeld in een ziekenhuis). Over een stad die letterlijk en figuurlijk ruimte draagt. Een luchthaven die zo is gebouwd dat je de hele tijd verdwaalt en vaak je vlucht mist als je op vakantie gaat. Ik wil een burgemeester die alleen leiding mag geven als minstens twee gewone burgers zijn hand vast willen houden. A city that looks with a connecting gaze towards public space. Een stad waar het woord handig een vies woord is, behalve in die paar zaken waar we het over eens kunnen worden dat het zonder ‘handig’ gevaarlijk wordt. Ik wil een heleboel smalle straatjes en ook een paar veel te brede, waardoor je met warm weer uitgeput bent als je er eentje oversteekt. Het lijkt me mooi als er in steden lege vlaktes liggen. Grote vlaktes, kleine stukken grond, zoals komma’s en punten die er in zinnen zijn om even te pauzeren. Ruimte voor reflectie, voor eigen ideeën en die van anderen. Ruimte die niet per se een specifiek doeleinde heeft. I like how the most meaningless spaces in our direct environment can still trigger a sense of belonging or of personal history. That is what I want to further explore in the context of an equal city: our own individual history in collective space. Een stad waar een ieder mag bijdragen aan die eigen herkenning.

Ik wil een stad bouwen die verankerd is in de harten van de mensen. En niet alleen in de harten van de mensen als individu, maar in de harten van de mensen als gemeenschap.

De Dalende Stad is het resultaat van een intensieve samenwerking tussen dichter Maureen Ghazal, choreograaf Miri Lee, schrijver Joost Oomen en beeldend kunstenaar Sam ten Thij, geïnitieerd door gastredacteur Lucie Fortuin. De dalende stad is gebaseerd op de verweving van hun ideeën over een stad gebouwd op de grondvesten van gelijkwaardigheid. Welkom, treed binnen en laat je rustig meevoeren door je verbeelding.