Er tekende zich iets af wat we
aankomst zouden noemen. Stelterige benen
en een zongebruinde vooruitgang liepen ooit
die kamer in, waarin scène scène vastgreep en it’s the legs that give out first.

Een mak recht op zegeviering strekt nu
allerminst zijn hand uit. Op de plek waar het stukloopt,
begint de lach, en wat er rest na de lach
is een scène: een afdruk van alles
dat wij niet weggutsten. When enemies get together, no chance, baby. No laughter.

Een zekere vrouw voert altijd het verweer, in de staat
waarin zij verkeert. Heb ik haar ooit minder wankel zien staan? Lege handen
vullen zich gemakkelijker – soms staat een gezicht zo open
dat het pijn doet om er getuige van te zijn.

Haar enige opdracht is om het lachen
te laten beginnen. Wie op zoek is naar een taal waarin
actie aftelbaar is, looking for new ways
to be selfish, kan de dranknevel zien

voor wat hij is: een lens. No one will
pay the price of being known. No one will pay the price of being an individual.
En niet ik en ook niet jij zag aankomen dat
een uitgestrekte hand kon slaan als elke andere.

Die naam met de afgrond in het midden laat
zich graag herhalen.