1. 

stop de stem in een pot met een deksel:
in de doos van pandora (die een vaas was)
in de lamp van de geest (die een ziel was)
in het flesje met inkt (die een zwam was) 

en zie hoe de naald van de platenspeler
alle groeven van de draaischijf leest,
want in alles zit een stem, een duivelsei
dat uitkomt als een duvel uit een doosje
en velden vol tergend voorspelbare vogels
verschrikt in één adem op zal doen vliegen: 

doorgrondelijk immers de wegen der goden.
voortdurend het ademen, luid en gestaag,
de hijgende dieren de zuchtende bomen
seizoenen waar de klok op wordt gelijkgezet – 

maar de maan is niet de zon bij nacht,
en alles wat losbreekt en plotseling oprukt
uit schemer uit schijnlicht uit braakgrond
dat is het werk van de engel die neerviel
plat op zijn bek in een modderig karrenspoor
en de tijd nam voor hij zich weer oprichtte.

2. 

er was er één die niet omhoog kon komen.
scharrelt desolaat over het braakland, witte stip
die het schrikken verleerd is. ongewenste engel
ziet hem, vat hem bij de schouder, zegt hem
dat er restauratie zonder namaak haalbaar is,
dat het sluipend gebrek in zijn vleugels 

niet de bedoeling kan zijn, dat zijn ware vorm
vastzit in een doos die moet worden geopend:
een stem die niet vervliegen zal, zuivere data
voor altijd bewaard in het bestand, dat je eeuwig
kunt blijven openen, een stem die je aanspreekt
alsof je erbij staat, het einde eigenlijk van alle tijd 

en ja voorlopig zal het minder elegant zijn
heeft hij uitlaatgassen nodig en ronkende motors
om de ziel van de vogel los van zijn lichaam
werkend te krijgen, maar dit zal verstrijken 

de vogel zegt ja en zijn stem verlaat hem
de engel ademt, slaat aan zijn sombere grondtoon:
het zingen begint en omgeven door ranzige dampen
verlaat hij de aarde.