vanuit het hazenoog in het midden, duidelijk niet bidden voor iedereen
de standaardarts, sjamaan, saaie tangent, danskunstenaar.
elkaar krabben lijkt een slechte zaak
zand en iemands slachtruimte en winter
wij zijn biologisch
wij zijn creatief

maar als we moe thuis van werk
komen we er niet meer bij. deze entiteitstaal vol ontkenning
bedrukt, gehurkt en geen berouw
wie is nog een persoon vandaag?

het circus waarop wordt gerekend, is er een van geloof vervaagd in fictie
melkluchtsucces van vetkapitaal, pervers trekt en rekt
wij zijn niet in het licht gewikkeld
wij zijn zenders, wikkelen ons om licht

alles hangt niet samen
tranen en gedichten muiten, snijden in elkaar
ik (een onroerend, fictief pakket)
trillend. tegelijkertijd. van tusseniemand

in die vloeibare, ontoereikende gaga is zelfzucht
een goede mythische kwelling voor masturbatie. schraal van wijsheid
als het saaie op zoek is naar het slechte, fluistert de melklucht niet terug en verwijst eerst naar omstandigheden, de jammerkolk krijgt er zo’n klamme rug van
dan zal ik waarschijnlijk

ik vandaag?

we willen lipidegenieters
lichaamsontkenning
begint de vetkoning met de dieren waar hij bang voor is?
een rug-aan-rug kettingbrug
mijn vraag is kan dit neoplastic brein worden gereinigd?
met de stemverbeelding van een meisje
alle zieke verwarring
copuleert
het zal waar zijn over de natuur
en plastic dat uit elkaar valt

het voelt goed om de onomkeerbare maar voorspelbare kant op te warmen;
(vallen zonder enige actie. het is niet aan jou. er zit geen melk in. hoorde eindeloze geruchten. raakte je hand aan. het is waar.)

vriendelijke bijl,
sorry schoonheid in ons
vult zacht corps

vrijheid verhaart, verveert
ik begrijp het ook in mezelf
happy circle, vraaglijnen beslissen: narcissus.

alleen is poëzie organisch
mijn werk zwanger: toetsenbordpoëzie profeteert volgens de geboden. twee – vochtig.
week schrijf ik er een of bied ik: kompaseten
krijg je van die melk altijd een abortuszakje voor eigen gedicht?

ik geloof dat je aarzelt over bomen
de zachte helft eindigt en we beginnen te verzwakken en we hebben zelf uiteindelijk te veel meegemaakt

ik hield niet van gemeenschap, poseer aan tafel, er zal iets ontbreken: veren
of de tumor
een van pels – vader generaal
taal zoals je je voelt, ontmoeting bij trefwoord

desintegratie van evolutie, valk, of zon en amfetaminen
wat is de perversie van de weergave,
valk waart fictie. in natriumlicht.
nu kan de poëzie beginnen