Alsof iemand hem roept laat gaan, tast toe, intens zingt in zijn bloed, toe grijp, geef toe zo intern hem bewerkt, neem nu, je moet.

Plots slikt door drift gedreven de zwarte vox een woorddeel in, zoekt binnenin het donkerste en wat het hitsigst is, klinkt ruw-onrustig-ruw door in de riff die opent, en daar weer na in het antwoord dat de tweede gitaar terugbijt. Ineens is het overal, steels, zoals op naakt vel nevel tintelt, en avondzon een wang streelt – als toegift, onvoorzien – of een oor toe blijf, toe blijf ’I know we always been together, but there’s more’

Op zijn rug, gevloerd, voelt hij hoe het nakolkt in zijn aders, hoe uit hem de zwarte stem wegvloeit, verhit zijn bloed terugroept, en het luistert de rat, de hoer hoe er dan niets dan liggen, in dit denken, nu niets dan liggen nog, en dan dwalen, terug, steeds weer terug.

‘Mr. Zoot Horn Rollo, hit that long lunar note, and let it float.’

De flessenhals, zo los en gestaag bewogen dat elke snaar eronder siddert en trilt, een dunmetalen cilinder licht dansend op wat zo gespannen is, dat wie kan, wie wil, er innig resonantie vindt.

Hij weert zich tegen de slaap die zich opdringt, vermant, spant, dut in, opent de ogen weer, al vallen ze steeds dicht. Wat zo-even was, zo vurig was, verdwijnt, is weg, keert terug, zwelt aan; zoals het getij, voegt hij zich van haar ritme ontdaan naar de maan, weerhaakt zich in de droom.

En drijft.

Het nummer ‘Big Eyed Beans from Venus’ staat op het album Clear Spot uit 1972. Gitarist Zoot Horn Rollo heet in werkelijkheid Bill Harkleroad. Hij publiceerde een kort boekje met herinneringen aan zijn Beefheart-tijd onder de titel Lunar Notes. Droog merkt Harkleroad daarin op dat hij zijn enige bekendheid te danken heeft aan dat ene moment in dit nummer waarop Don Van Vliet oftewel Captain Beefheart zo indringend zijn alias zegt.