aan het uiteinde hangt een hand
leeg, een binnenkant
er klinkt een lokroep uit
het is de belofte van iets
een altamira of lascaux
de jonge verwondering
van rode oker op witte kalk
van beeld dat nog visioen
en de hand die nog geen hand

klein ding
bleke bloem
wat sta je daar naakt en in de kou om je heen te grijpen
op de tast betast te worden
door de kamer die zich rond je vormt
van zacht katoen, een kurken vloer
de tong in de radeloze mond
die de wereld nog voor je is

hand, peuteraar
buikepitje van de taal
vouw je maar tot een oor nu
en wrijf over het geluid van elke vorm
van jacht, ledemaat, de steen
die jou tot werktuig maakt
je dagen en hun zorgen
het naar de hemel geworpen worden

hand, in de winter een vuursteen
in de zomer een opspringende zalm
hoeveel bloed al
vloeide in en uit jou
voor jou en door jou?
ik begin te denken dat jij het hart bent
ik kies jou als symbool voor de contradicties van de liefde

hand, optelsom, eerste verschil
ik ben jaloers op je valse vriendelijkheid
en je vermogen om de kost te verdienen
hand in de klas die als vuurwerk de lucht in schiet
lederige hand, van de grote ontmoetingen
hand van Smith, hand van Hayek
is hand van dr. Strangelove nu
ongrijpbaar het gekrijs in de keel van dr. Strangelove
onzichtbaar de handen van de pianist

toen ik jong was had ik oude handen
ik schaamde me voor je, hand
zoals stille jongens zich schamen
voor de opstand diep in hen
maar een hand herinnert zich alles
elke hand herinnert zich alle handen
de mierenpootjes, de zesvingerigen
de handen van zij die ernaast grepen
dat zijn de mooiste handen

trek je los, hand, ontdoe je van mijn pols
je was nooit de hand van de poppenkast
niet de hand van de klif in de film
de handen zullen over de aarde krioelen als krabben
ze zullen het schrijven verleren
het slaan, het bidden, het nemen verleren
de hand van een dichter zal zich in wanhoop
op een muur kapot werpen
en rood en woordeloos zal zijn de laatste zin:
aan het uiteinde hangt een mens