Afgezien van die ene zwartharige boom
die als een verdronken vrouw opstijgt in de hete lucht
lijkt het dorp niet te bestaan.
Het is er stil. Elf sterren zieden in de nacht.
O sterrennacht, sterrennacht! Zo zou ik willen gaan.

Een en al beweging. Alles leeft.
De maan puilt uit haar oranje kluisters,
duwt, als een god, kinderen bij zich vandaan.
De oude onzichtbare slang verslindt de sterren.
O sterrennacht, sterrennacht! Zo zou ik willen gaan:

in het aanstormende beest van de nacht
opgeslokt door die enorme draak, het leven
te verlaten, zonder vlag,
zonder buik,
zonder traan.

O Sylvia, Sylvia,
met een dode kist vol stenen en lepels,

met twee kinderen, twee vallende sterren
op drift in het kleine speelkamertje,

met je mond in het laken,
in de hanenbalken, in het zwijgende gebed,

(Sylvia, Sylvia,
waar ging je heen
na je brief
uit Devonshire
waarin je schreef over
aardappels poten en bijen houden?)

wat hield je staande,
hoe ben je erin gaan liggen?

Dief!
hoe ben je erheen geslopen,

alleen geslopen naar de dood
waar ik al zo lang en zo hevig naar verlangde,

de dood die we beiden beweerden meester te zijn,
die we meedroegen op onze magere borst,

de dood waar we niet uitgesproken over raakten
bij ons derde glas martini, extra droog,

de dood die repte over therapeuten en genezing
de dood die praatte als een berekenende bruid,

de dood waarop we dronken,
de drijfveren en dan de stille daad?

(In Boston verplaatsen de stervenden zich per taxi,
ja alweer de dood,
de rit naar huis met ónze jongen.)

O Sylvia, ik herinner me de slaperige tamboer
die een oud liedje op onze ogen trommelde,

die we zo graag wilden laten komen
als een sadist of een boze fee uit New York

om de klus te klaren,
een noodzakelijkheid: een raam in de muur, een ledikant.

en sindsdien wacht hij
onder ons hart, onze provisiekast,

nu zie ik dat we ze oppotten
jaar in jaar uit, oude zelfmoorden

en bij het bericht van je dood,
besef ik dat ik ernaar hunker, als naar zout.

(En ik, ook ik.
En nu, Sylvia,
jij weer
alweer met de dood,
de rit naar huis met ónze jongen.)

Met mijn armen gestrekt naar die plek van steen,
vraag ik me af of je dood niet iets is wat je altijd had,

een moedervlek die uit
een van je gedichten is gevallen?

(O, vriendin,
nu de maan ongunstig staat,
en de koning dood is,
en de koningin ten einde raad
zou de dronkelap moeten zingen!)

O kleine moeder,
ook jij!
O gekke hertogin!
O blond ding!

Nu je het vraagt, de meeste dagen gaan gedachteloos voorbij.
Ik loop rond in mijn kleren onaangetast door die reis.
Tot de haast onzegbare lust terugkeert.

Ook dan heb ik niets tegen het leven.
De grassprieten waarover je rept ken ik goed,
de meubels die je onder de zon hebt gezet.

Maar zelfmoorden hebben hun eigen taal.
Als timmerlui willen ze weten welk gereedschap.
Nooit vragen ze waarom bouwen.

Tweemaal heb ik moeiteloos stelling genomen,
heb de vijand veroverd, de vijand verslonden,
zijn vakmanschap, zijn magie overmeesterd.

En zo, zwaar en peinzend,
warmer dan olie of water,
heb ik gelegen, kwijlend uit mijn mondgat.

Bij de prik van de naald dacht ik niet aan mijn lichaam.
Zelfs het hoornvlies en het restje urine waren weg.
Zelfmoorden hebben het lichaam reeds bedrogen.

Doodgeboren, sterven ze niet altijd,
maar verbijsterd, in gedachten steeds het medicijn,
zo zoet dat zelfs een kind het lachend slikt.

Om zoveel leven onder je tong te stoppen! –
dat op zich wordt haast al een begeerte.
De dood is een triest bot; gekneusd, zeg jij misschien,

en toch wacht ze op me, jaar in jaar uit,
om met zachte hand een oude wond te helen,
om mijn adem te bevrijden uit zijn kwade cel.

In wankel evenwicht komen zelfmoorden elkaar soms tegen,
tieren tegen het fruit, een opgezwollen maan,
laten het brood achter dat ze aanzagen voor een kus,

laten de bladzij van het boek achteloos opengeslagen,
iets wat onuitgesproken bleef, de hoorn van de haak,
en de liefde, wat het ook was, een infectie.

Er hangt
iets van kou in de lucht,
een zweem van ijs
en flegma.
Overdag heb ik
een leven opgebouwd
en nu zakt de zon om het
af te breken.
De horizon bloedt
en zuigt op zijn duim.
De kleine rode duim
verdwijnt uit zicht.
En ik verbaas me over
dit leven met mezelf
deze droom die ik beleef.
Ik zou de hemel kunnen eten
als een appel
maar liever vraag ik de eerste ster:
waarom ben ik hier?
waarom woon ik in dit huis?
wie heeft daarvoor gezorgd?
nou?

Duisternis
zo zwart als je ooglid,
speldenprikjes van sterren,
de gele mond,
de geur van een vreemde,
dag breekt aan,
donkerblauw,
geen sterren,
de geur van een geliefde,
warmer nu
zo puur als zeep,
golf na golf
van licht
en de vogels in hun ketenen
maken een oorverdovend keelkabaal,
de vogels in hun sporen
krijsen binnenswangs als clowns,
lichter, lichter,
de sterren zijn verdwenen,
de groengehuifde bomen doemen op,
het huis aan de overkant doemt op,
de weg en zijn grauwe steenslag,
de rotswanden verliezen hun pluis,
lichter, lichter,
de hond uitlaten en rond haar poten
de mist zien optrekken,
een dans van tule,
lichter, lichter,
geel, blauw in de boomtoppen,
meer God, meer God overal,
lichter, lichter,
meer wereld overal,
opengeslagen lakens voor mensen,
de vreemde liefdeshoofden
en ontbijt,
dat sacrament,
lichter, geler,
als de dooier van een ei,
de vliegen scholen samen in het venster,
de hond binnen jankt om eten
en de dag begint,
om niet te sterven, niet te sterven,
zoals in de laatste dag die aanbreekt,
een definitieve dag die zichzelf verteert,
lichter, lichter,
de eindeloze kleuren,
de oude vertrouwde bomen die me naderen,
de rots die zijn scheuren onthult,
ontbijt als een droom
en de hele dag om door te komen,
standvastig, diep, inwendig.
Na de dood,
na het zwartste zwart,
al dit licht –
om niet te sterven, niet te sterven –
dat God gewon.