En dan...

Michael White Quartet, Ballad for Mother Frankie White

Mischa Andriessen

Een beginakkoord dat je bij de lurven pakt, een uithaal van een zanger of zangeres die je rillingen bezorgt, harmonieën die je doen duizelen, een noot of een klank die je ineens raakt. Over dergelijke indringende momenten in de muziek schrijft dichter Mischa Andriessen een serie van zes korte teksten. Deze is de eerste.

Als een zwerm omhult gezoem, geknars, geklater hem. Het geluid dat hij zelf maakt, gaat – zijns ondanks of is dat wat in wezen hij verlangt? – erin op tot het onherkenbaar wordt; net of zijn gedachten hem niet af- maar hebben weggeleid, hij eerst ontdekken moet waar hij is, want hoe kan hij de kamer zijn ingegaan, waar hij zich, nee, niet waant, hij weet dat hij er is, maar ook dat hij er niet kan zijn.

Wil de rest hem wekken? Als een ademhaling, steeds herhaald, de brushesop de bekkens, de gestreken bas, de glijvlucht van vingers over toetsen, telkens naar het andere, het verste eind van de piano; tonen die rijzen, die dalen: een ademhaling, een hart dat steeds feller, steeds nader, dat klopt, nog dichter nadert en dan…

Mr. Ed Kelly once again, zegt de man, plukt aan een vioolsnaar, aan een andere, nooit aan meer dan één tegelijk, toch kiemt tussen de noten een fragiele samenhang, geen verband, meer een gesprek dat wordt aangegaan, met iemand wier antwoord stilte is; hij plukt zijn noten vlotter, in een orde die steeds uiteenvalt, meteen na het ontstaan, een gedachte die hij verwerpt zo gauw hij haar vindt.

Hij heeft blijkbaar zijn strijkstok gepakt, afwezig de melodie herhaald, verbindt dan voor het eerst en zo lang maar als een zucht twee snaren met elkaar; in dat ogenblik, dat achteloos, zelfs per ongeluk klinkt, is het er even, dat ongedachte – uit een verre verte – terugspreken – du moment dat hij het herkent, is het weg; beseft hij waar hij geweest is, waar hij nu is, alsof het hem overkomt, is dan plots ook de moeder, die kort meeklonk, terug in lucht opgegaan: weer alleen, noemt hij, haar zoon, geschrokken haast, nog snel haar naam.


De plaat waarop dit nummer staat (een roofpersing onder de naam I Giganti Del Jazz) schafte ik eind jaren tachtig aan toen V&D lp’s voor een gulden per ons verkocht. Bezetting: Michael White – viool, Ed Kelly – piano, Cecil McBee – bas, Kenneth Nash – percussie. Het nummer dateert uit 1971. In datzelfde jaar nam White een andere, wat mij betreft minder spannende versie op voor zijn debuut Spirit Dance.


Mischa Andriessen (1970) publiceerde zes dichtbundels en een bundel verhalen. Hij schrijft voor verschillende kranten en tijdschriften over beeldende kunsten en muziek. Later dit jaar verschijnt een selectie uit zijn gedichten in boekvorm in Turkse vertaling. 

Meer van deze auteur

Uit:

Nummer 2/2021

Lees verder