Redactioneel
Het krijsen van een kind snijdt
door de bleke hemel
met de spanwijdte van een roofvogel
die bidt. In een spiedend oog slaan wij
lange schaduwen uit over het land.
Ontbreekt het ons aan klanken
om het op te vangen?
Of bedoelen we soms het kind?
Vanwaar de neiging wat rauw is
te bedaren? Laat het krijsen
vieren wat te weids is
om te dragen. Krijs maar
ik ga omdat ik ga.
*
Ik ging van huis omdat het te laat
was om thuis te komen.
Ik ging om niet te horen
dat ik niet meer welkom was.
En ik omdat ik er geen meer had.
Ik ging van huis om het hoofd
dat elk uur een muur om Europa
herhaalt zonder een vuist
door het scherm te slaan.
Kan er iemand in huilen uitbarsten?
Ik ging omdat ik ging.
*
En duurt het krijsen voort?
Zolang wij elkaar niet tegenkomen
kunnen we klanken horen
van wie in aantocht zijn.
En wat als zij eerder zijn dan wij?
En wat als we op elkaar lijken?
We kunnen tussen het naderen
en ver
laten
gaan bestaan.
*
Er zijn stemmen die op verte lijken
of zou het diepte zijn.
Ze vormen een meer
waarin je kunt zwemmen
tussen rimpelende melodieën
die zich in kringen uitbreiden
waar jij je vleugels uitslaat. Speel
water zoals water jou speelt.
En als je onder water gedoken
niet meer weet waar je begon
doven de tonen om je te laten
horen hoe jij klinkt. Begin.
‘Fernorchester’is gebaseerd op het gegeven dat het moeilijk is een grenslijn aan te geven tussen stad en platteland. Waar begint de stad? Verte en nabijheid lossen op zodra de eigen positie verschuift. Wanneer een heel orkest – meestal het middelpunt van alle aandacht – een Fernorchester is geworden, waar bevindt zich dan het publiek? Waar is het hoofdorkest? En waar blijft de stilte? De tweedeling van stad en platteland maakt het mogelijk een gebied of stad weg te zetten als iets waar je je niet toe hoeft te verhouden. Het Fernorchester – vaak niet meer dan de dwalende toon van een trompet die vanuit de coulissen klinkt – staat hier centraal. Het is stad noch platteland, het is een vloeibare entiteit die platteland en stad, het vreemde en het eigene, verbindt.
Componist Wilbert Bulsink en dichter Maria Barnas maakten ‘Fernorchester’ in het kader van het Stad en land- nummer van De Gids, in samenwerking met Orkest De Ereprijs en Stedelijk Museum Breda. Het hiernaast afgedrukte gedicht is door de componist gebruikt als basis voor zijn gelijknamige muziekstuk.
Speeldata en locaties: 17 juni 2023, Museum Arnhem 24 juni 2023, Verwey Museum Haarlem 25 juni 2023, Kröller-Müller Museum, Otterlo 29 juni 2023, CODA Museum, Apeldoorn 2 juli 2023, Stedelijk Museum Breda 9 juli 2023, Kasteel Huis Bergh, ’s-Heerenberg
Verhaal
Insula Dei
Essay
Het lijf van de grond
Poëzie
Overgangsfase
Essay
Het platte land
Beeld
Beeld
Verhaal
Nergens
Poëzie
Daylighting
Essay
Moedig zijwaarts
Poëzie
onprofessionele hulp
Beeld
Beeld
Poëzie
twee gedichten
Verhaal
Kleine vignetten over een middelgroot dorp
Poëzie
Uit: De Heuvels
Poëzie
habitat
Essay
Boven het ommeland
Poëzie
Asfaltdandy
Essay
Een verworpen gewoonte
Essay
Sorry, maar wat nu?
Poëzie
Amen
Verhaal
Niemandsland
Essay
Close reading VI: ‘hemel of sprookjesland – …’ van Alfred Schaffer
Verhaal
Noem me Ismaël
Poëzie
Over de ziel
Essay
Papa fume une pipe
Brieven