1 De Hakkenberg

Langs een 6 kilometer lang bronsgroen gezwollen
Cambrische stolling ligt de gekromde
poot van een reus (grijsgeworteld),
wroeten zwartgepolijste
torren zich tussen het kwarts
     rots is rusteloos en stroperig:
     dat wij het bevroren noemen
     is het meest grimmige soort
     menselijke onwetendheid dat er is
en glooit een verscholen landscheer
met haar heupen het malse korenveld
ein elegantes Gehäuse, sogar ehrenhaft!
Rust Zacht Hendrik-Jacob Opsteyn:
moge je voor altijd jong blijven
          hier, aan de grens van de grens,
          werden ze geëlektrocuteerd
          door het meest grimmige soort
          menselijke onwetendheid dat er is

2 De Wilhelminaberg

Er wordt gezegd dat ze is onthoofd
door haar vader, die toen door bliksem
werd getroffen en vlammend stierf – haar snelle dood
maakte van haar de heldin van iedereen die snel doodging.

Moker en hamernu de kist bedekkend,
groen en zwart nu de ogen openbarend: de heuvels –
het waren de heuvels waar hij naar keek,
de heuvels begraven onder de kolen.

Dit sterven herhaalt zich totdat zij, de onthoofde, ééns per jaar
neerdaalt en de kans op een ongeval nagenoeg nul is. Dan vertoont
Sint-Nikolaas zich de volgende dag en gaat er weer iemand dood,

terwijl ‘Appelen van Oranje en Appelen
van Granaten met dezelfde Achternaam’
in grote aantallen door de straten rollen.

3 Eyserbos

Er schijnen hier wolven te zijn die schapen eten
het schijnt dat nietsbeseffende schapen insecten eten
het schijnt dat wij apathisch zijn
het schijnt dat wolken ja wolken ook uitsterven.

Mijn pastoor zegt: ‘De ster die naar de zondaar staart
     verlicht de tempel.’ Ik denk dat ik niet weet
     wat hij bedoelt.
     Hij ziet de extase in de mens en hij ziet de vervoering
     maar kan mij niet overtuigen.

Geef mij maar de heuvels, zeg ik hem,
en de diepe grond beregend
met haver en rogge. Geef mij maar rots
               die altijd onderweg is.