plant

wat een lichaam wil bereiken –
de plant op tafel strekt haar handpalm
naar de zon. de ziel is de wijze waarop
het levende lichaam zich uitstrekt.

de plant is naar het raam gaan staan
en warmt haar handen. dat zij hiermee
iets aan het doen is – dat er iets gebeurt
tussen de plant en het licht, terwijl ik kijk,

alleen maar kijken kan, want dat is alles
wat een mens kan doen met licht –
mijn huid bruint zich naar de zon
en binnen in mij blijft het donker

terwijl jij erom vraagt om dwars
door je heen en in je lichaam zelf
het licht te laten schijnen

dier
dag lieve straat
met het huis en de heg
en het bed waar ik slaap

waar ik mijn dwaallicht elke ochtend zie ontwaken
uit de lakens die wanneer ik terugval in mijn lichaam
dat lichaam kunnen bergen en bewaren –
waar ik terugkom in de diepe nacht

nadat ik lang en blind naar huis toe ben gereisd
en heel de dag volkomen elders onder heb gebracht –
dan leidt mijn waakvlam mij naar deze tuin
de donkere tuin in het diepst van de nacht

waar jij mij tegemoet springt uit het lange gras –
terug bij het huis, om te wonen en veilig te slapen
en om elkaar zo blij en zo terloops te treffen
op de kern van een plek, waar we niets afspraken

mens

een wezen zonder omgeving te denken –
una mano lava la otra,
één hand wast altijd de ander,
en beide handen wassen het gezicht.

het brons dat erom vraagt te worden aangeraakt
en slijt in de herhaling, glimt en zijn gelaat verliest
zoals een woord van oor tot oor gezegd
weg zal slijten tot de klank die in zijn kern ligt –

de vliegende mens met zijn vingers gespreid,
hoofd demonisch naar achter gebogen,
tandeloze mond zonder geluid geopend,
ogen rollend in hun kassen zonder zicht –

dat in zijn kern hij iets zal voelen zoemen
een onverstoorbaar kleurloos kliertje
dat zich tot de wereld richt