In 1998 had ik de behoefte om iets te zeggen, of beter gezegd: om dingen iets voor mij te laten zeggen. Ik ben toen met een enorme haast naar de supermarkt gegaan en heb een tiental pakken met theezakjes gekocht. Ik had het vermoeden dat je van alle producten die te koop zijn in een supermarkt, daarmee het best kon schrijven. Vervolgens heb ik een lange periode gewerkt aan een opstelling van een kleine groep theezakjes die uiteindelijk echt iets lijkt te zeggen, een taalloos woord waar toch een gevoel uit spreekt. Ik weet zeker dat dit absoluut de best mogelijke opstelling is van vijf theezakjes. Ik was verrast door de wijze waarop de theezakjes op de grond onder me lagen en me iets probeerden te vertellen. Jaren later ontwikkelde dit kleine werk zich tot een reeks complexere werken met de titel Finished Sentence. De laatste is juist gereedgekomen, ik heb er zeventien jaar aan gewerkt, en is nu te zien in het Bonnefantenmuseum.